من برای آنها که دوستم دارند زندگی میکنم...

آنها که مرا همانگونه که هستم می شناسند...

برای تمام خوبیهایی که میتوانم انجام دهم....

این اسمش دله...!!

اگه قرار بود بفهمه که فاصله یعنی چی.....

اگر قرار بود بفهمه .... که نمیشد....

میشد مغز...!

دله... نمیفهمه...!

شده بعضی وقتا یهو دیگه دوستش نداشته باشی؟

به خودت میگی اصلأ واسه چی دوستش دارم؟

 مگه كیه؟مگه واسم چیكار كرده؟مگه چی داره كه از همه بهتر باشه؟ 

یهو یه چیزی یادت میاد....

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق

عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.

چه قانون عجیبی!چه ارمغان نجیبی وچه سرنوشت تلخ و عجیبی!

که هربار ستاره های زندگیت را با دست های خود راهی آسمان پرستاره کنی

و خود در تنهایی و سکوت با چشم های خیس از غرور،پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی

و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا،دل خوش کنی

و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری...

چه زیباست بر سپید و سیاه روزگار لبخند زدن حتی اگر پرهایت بسته باشد

حتی اگر بخاطر ناگفته ها ساز حنجره ات کوک نباشد

حتی اگر در لحظه هایت تلنبار نگرانی باشد

حتی اگر پیچک خاطرات در هزار توی دالان اندیشه ات پیچیده باشد.

اگر از آسمان به پائین بنگری،زمین و هرچه در آنست در فاصله ی دو انگشت میگنجد.

چرا نگرانی برای فردا ؟

آنکه در لحظه لحظه ی زندگی جاریست همه را میداند

و همه چیز چالشی سازنده به سوی فردایی روشن است.

دیگر شب به پایان رسیده. بگذار لبخند بر دغدغه هایت طلوعی دیگر باشد.

بخند و زندگی کن.

شاید تبسم تو پناه لحظه های گریزان یکی دیگر شود

شاید... شاید... شاید...

به آسمان بنگر ٬قطره قطره لبخند حمایت می بارد٬

فاصله ی ما تا خدا فقط به اندازه ی باور یک لبخند است

گاهی فکر می کنم به زیبایی دریا

به بلندای آسمان

گاهی به خیال

اینک به تو

تویی که در آسمان خیالم لنگر انداخته ای...!